Pedocriminelen.

Lotgenoten seksueel misbruik. Brief van Monique na een artikel in Ella*ster.

Lotgenoten seksueel misbruik zien vergeving als acceptatie.

De oproep van bepaalde ITNJ-commissieleden om ons te verzoenen met pedocriminelen, heeft tot een levendige discussie geleid. Hieronder de reactie van Dominique, zelf slachtoffer van langdurig seksueel misbruik en oprichter van de stichting ‘Voor ONS’. Een stichting die de belangen behartigt van lotgenoten die te maken hebben gehad met allerhande vormen van (seksueel) misbruik.

“Het allerergste in de strijd tegen seksueel misbruik is het feit dat je niet wordt geloofd.”

“In de reacties is te zien dat er nog geen enkel slachtoffer (of lotgenoot) op heeft gereageerd. Zonde! Want tussen de regels door lees ik dat men de belevingswereld en de reacties, maar ook de gedachten en het gevoel wil invullen van slachtoffers of lotgenoten.

Als eerste zal ik ter verduidelijking wat naar voren brengen; ik ben een lotgenoot, het woord ‘slacht-offer’ zien wij, gezien onze ervaringen, als een erg negatief beladen woord, want wij hebben het misbruik, de verkrachtingen, de martelingen maar ook de psychische mishandelingen en het hersenspoelen overleefd. Ik was baby toen het misbruik begon. Ik wist niet beter, omdat ik in mijn ontwikkeling zo werd gevormd door de daders. Ik werd, als het ware, vanaf mijn babytijd, als een babyhoer / seksslaaf behandeld en de daders hebben getracht me ook zo te maken. In mijn geval is dat niet gelukt.

Ik durf namens een grote groep lotgenoten te spreken, maar ook namens familieleden van lotgenoten (zoals ouders, opa, oma, partner, broer of zus) en te stellen dat het allerergste in de strijd tegen seksueel misbruik het feit is, dat je niet wordt geloofd. Het onbegrip, het ongeloof, het niet willen erkennen of herkennen van omstanders zorgt ervoor dat er niets verandert in preventie, voorlichting of hulpverlening. Met als resultaat dat het seksueel misbruik, de verkrachting en offering door blijft gaan en mogelijk erger wordt. Niet alleen de elite heeft draagt hieraan bij, maar eigenlijk ieder mens. Want ieder mens heeft een persoonlijke verantwoordelijkheid. Ieder mens heeft (in mijn ogen) de taak in te grijpen als een ander ergens slachtoffer van wordt en zeker kinderen! Maar zolang dit in de taboesfeer blijft hangen en lotgenoten geen stem krijgen, zal er niets veranderen.

Pedofilie wordt overgedragen via de genen.

Er zijn onderzoeken gedaan waaruit blijkt dat seksueel misbruik in de genen terecht komt. Iemand die op jonge leeftijd stelselmatig wordt misbruikt, zal een hersenactiviteit vormen waardoor het misbruik in de genen komt, met als resultaat (volgens dit onderzoek) dat een slachtoffer deze genen overdraagt aan het nageslacht. Dat betekent dat de lotgenoot en hun nageslacht ook slachtoffer en mogelijk zelfs dader kunnen worden. Dat pedofilie daadwerkelijk in de genen zit, is helaas onvoldoende onderzocht, maar ik durf het met volle overtuiging te stellen dat ook pedofilie in de genen zit: opa, vader, zoon…. oma, moeder, dochter…. Niet in alle families zal dit zo zijn, maar bij een misbruiker / pedo blijkt vaak dat het pedo-karakter al eeuwen in de familie zit en een groot deel van de familieleden slachtoffer of dader zijn (geweest) van misbruik, mishandeling of verkrachting. Dan hebben we nog het gegeven; ‘misbruiker wordt dader’… is dit in het geval bij incest of is dit zo in alle gevallen? Want als het incest betreft, dan kan het deels ook genetisch bepaald zijn. Als we bovendien de duistere machten erbij betrekken, dan is dat duidelijk ook een factor; hoe versterkt men de duisternis… 'Waar is de verantwoordelijkheid van de mens'.

Pedoseksueel en satanisch misbruik is al eeuwenlang ingebed in onze cultuur

Binnen onze samenleving bestaat dit grote taboe, dat waar talloze aspecten op van invloed zijn. Hierdoor ontstond door de eeuwen heen een wereldwijde situatie waarin misbruik, mishandeling en verkrachting heel ‘normaal’ was. Men mocht met zijn eigen dochter, zoon of ander familielid huwen zodat de familie-eigendommen werden veilig gesteld. Kindermisbruik werd ingezet om mensen in hogere posities te kunnen chanteren ten behoeve van machtsbehoud, hebzucht, maar ook geld. Eeuwen geleden was het al bekend dat met name kinderen werden geofferd, ook op seksueel vlak, zodat men de hogere, duistere krachten kon aanroepen. Door de hele geschiedenis zien we in alle oorlogen wereldwijd, tel miljoenen oorlogen, verkrachting van zeer jong tot oud als een vaststaand gegeven… Dan hebben we het nog niet over de diverse religies, waarin geschriften zodanig werden aangepast, dat de machtigen wegkwamen met hun gruweldaden, door deze aangepaste geschriften anders te interpreteren. Ja ook in de Bijbel, de Koran, de Thora, et cetera.

En als het in al die vormen al eeuwen plaatsvond, is het dan niet zo’n gek idee dat het daarom nu in de genen zit?

Het systeem houdt het misbruik in stand.

In een eerdere reactie las ik iets over dat je in het hier en nu leeft. Er werd een god erbij gehaald en dat die god niet barmhartig is omdat die nooit heeft ingegrepen…… God of hoe je de almachtige ook wilt noemen, bouwde toch niet voor niets een hemel, hel en reïncarnatie? Demonen bestaan toch niet voor niets? Maar waar blijft de verantwoordelijkheid van de mens? Wij mensen hebben een besef wat goed en kwaad is, maar vaak zijn persoonlijke doelen; het streven naar geld en macht belangrijker dan ons gemeenschappelijke belang….. En als pedofilie al in de genen zit, dan geldt dit toch ook voor alle andere slechte eigenschappen of gedragingen die de mens eeuwen geleden, maar ook nu nog steeds uitvoert, zoals moord, diefstal, et cetera?

Maar dit is niet het volledige antwoord, het gaat om een systeem. Een systeem dat zo is neergezet, dat bijna ieder mens denkt er afhankelijk van te zijn. Waarbij men die afhankelijkheid hoger acht dan (wederom): het algemeen belang, de veiligheid van, het beter grootbrengen van baby’s en kinderen en een verbeterde samenleving waarin het kwaad gewoon benoemd wordt. Waar zodanig wordt gehandeld, dat het kwaad uitgeroeid wordt. Hoe? Niet door te moorden, maar door te werken aan het kwaad. En als dat niet werkt, opsluiting, zodat de samenleving wordt beschermd tegen het kwaad…. Als iedereen het systeem blijft volgen, houden we het taboe in stand.

"Wij mensen hebben een besef wat goed en kwaad is, maar vaak zijn persoonlijke doelen; streven naar geld en macht belangrijker dan naar het algemene goed te kijken.”

Daarnaast is indoctrinatie en de ‘opvoeding’ vanuit staat en de samenleving eigenlijk funest voor een betere wereld. Al vanaf onze kindertijd leren wij onopgemerkt dat bepaalde dingen ‘goed’ zijn, terwijl ze dat helemaal niet zijn. Wij als ouders laten veelal toe dat kinderen zich gedragingen of karakters aanmeten die helemaal niet goed zijn; seks op TV, geen verschil in geslacht, gedwee luisteren naar autoriteiten, et cetera.

En het is nog erger; we werkten er zelf aan mee door te zwijgen, door te blijven ‘slapen’, door de media die de waarheid niet verkondigt, door elkaar aan te vallen inplaats van samen te werken. Het gaat maar door omdat we ons gelijk willen halen, of bang zijn voor onze maatschappelijke positie of voor onze portemonnee.

Door sociale druk blijft het misbruik taboe

Daarnaast spelen schaamte, onbegrip en zelfbescherming ook een grote rol binnen, bijvoorbeeld de familie en andere omstanders van een slachtoffer. Want de volwassenen deden niets, zij grepen niet in toen er vermoedens ontstonden (zelfs toen de dader op heterdaad werd betrapt). Zij keken weg en zwegen, ook toen er bekend werd dat er binnen de familie meerdere soortgelijke schandalen hadden plaatsvonden. In sommige gevallen hielpen medestanders de dader uit angst, uit chantage of, vul maar in… In de reacties las ik meerdere aannames, invullingen wat de beleving, de gedachtes of het gevoel van een lotgenoot zou zijn en velen slaan de plank zó mis.

“Weet je wat voor de meeste lotgenoten belangrijk is? (…) Dat er begrip is, dat een lotgenoot geloofd wordt, dat er erkenning en herkenning is, een stukje acceptatie, ondersteuning…”

Een lotgenoot houdt niet onvoorwaardelijk van de dader en heeft geen compleet mededogen met de dader (ook niet bij incest). Vaak is het misbruik zo jong begonnen dat het slachtoffer ernaar is gevormd, gehersenspoeld zou je haast zeggen. Daarnaast wordt een lotgenoot ook gechanteerd, want zodra het ‘geheimpje’ van die zogenaamde lieve oom plaatsvindt, krijg je als slachtoffer ook te maken met waarschuwingen, bedreigingen en bangmakerij. Maar dat beseft het kind vaak niet, het is namelijk al (deels) gevormd; het is een soort emotionele chantage op de kwetsbaarheid van het kind. Ja, een kind heeft onvoorwaardelijke liefde nodig, maar niet alleen van de ouder, maar van alle om standers, want ieder mens heeft onvoorwaardelijke liefde nodig! En een kind is inderdaad slachtoffer. Maar zolang niemand het kind als slachtoffer ziet en het kind ook niet zo behandelt, zolang er geen begrip, geen preventie, geen voorlichting en geen gepaste consequenties volgen, dan zal misbruik binnen onze samenleving blijven bestaan. Men blijft met elkaar bakkeleien, ontstaat er geen samenwerking en dus ook geen verandering.

Weet je wat voor de meeste lotgenoten belangrijk is? Als een lotgenoot naar buiten treedt met hetgeen ze heeft meegemaakt, dat er begrip is, dat de lotgenoot wordt geloofd, dat er erkenning en herkenning is, een stukje acceptatie, ondersteuning… Maar wat gebeurt er nu? Lotgenoten die hun beerput aan ervaringen, drama’s en ellende opengooien, stuiten op een muur van ongeloof, onbegrip, oneindige strijd en geen enkele erkenning. Als hun ervaringen bovendien niet meer ‘nodig’ zijn, krijgen de meesten een ‘doodschop’ en moeten ze het maar uitzoeken… Hierdoor ontstaan veel psychische uitdagingen, families die uit elkaar gaan, verminderingen in vriendschap en (als men een baan heeft) vaak het verlies van baan en dus ook van inkomsten. Eventueel nog het verlies van huis, partner en kinderen… en in het ergste geval zelfmoord…

“Veel lotgenoten die ik ken zien vergeving als acceptatie; een dader vergeven betekent voor de velen lotgenoten dat je accepteert wat de dader(s) je heeft aangedaan.”

De valse beloftes van de onderzoekscommissies seksueel misbruik

En wat doen de commissies die zijn opgezet om op wat voor manier dan ook onderzoek te doen naar seksueel misbruik, mishandelingen, verkrachtingen, of wat dan ook? Ze beloven van alles, geven lotgenoten vaak een klein stukje vertrouwen, maar eigenlijk is dat een zeepbel. Lotgenoten krijgen een beetje hoop dat er mogelijk toch erkenning en een schadeloosstelling komt. Dat men eindelijk kan begrijpen waarom de lotgenoot is zoals die is. Dat dader(s) mogelijk zullen toegeven wat ze de lotgenoot hebben aangedaan, of dat daders een soort ‘straf’ krijgen om verdere slachtoffers te voorkomen! Dan het stukje vergeving en of verzoening: Veel lotgenoten die ik ken, zien vergeving als acceptatie; een dader vergeven betekent voor de vele lotgenoten dat je accepteert wat de dader(s) je heeft/hebben aangedaan. Een lotgenoot die uit de cocon van ‘gevormd vanaf het misbruik’ stapt, zal onder die noemer dus nooit vergeven… Niet uit haat en wraak, maar vergeving in dit soort gevallen zou betekenen; ik verkracht een kind van twee en doe dit heel zijn of haar jeugd, ik wordt als dader betrapt, zeg sorry en dan is de kous af? Dat is net zoiets als iemand met een vuist in het gezicht slaan, sorry zeggen en dan anderen gaan slaan. Want je bent immers vergeven, je hebt sorry gezegd…

Alle lotgenoten willen naast erkenning, dat de pedonetwerken worden opgerold

Ik denk dat iedere lotgenoot heel graag hetzelfde wil: erkenning. Dat de dader(s) publiekelijk bekend zijn, zodat er geen slacht-offers meer bijkomen! En dat zij als lotgenoot geen strijd meer hoeven te leveren om geloofd te worden. Een beetje begrip en ondersteuning te krijgen voor alle schade die is opgelopen door misbruik / mishandeling of verkrachting…. Bovendien zou 100% van alle lotgenoten die ik ken, graag dat de pedonetwerken aan het licht komen en zeer zeker worden opgerold!

Dat lotgenoten boos, teleurgesteld, gekwetst zijn, of erger… tja, dat is meestal een gevolg van de reacties die de lotgenoot kreeg toen die de beerput van de eigen ervaringen open trok. Want nogmaals, lotgenoten of betrokkenen die naar buiten treden met hun ervaringen op het gebied van seksueel misbruik, lopen tegen diverse muren op. Sommige muren zijn, door anderen gebouwde, luchtkastelen. Er zit vaak veel meer achter, met als hoofddoel om bepaalde gruwelijkheden onder het tapijt te vegen, ter bescherming van diverse daders of medeplichtigen…

“Lotgenoten lopen tegen diverse muren op. Sommige muren bleken zelfs luchtkastelen door anderen gebouwd.”

Gaat de ITNJ-commissie, hier een positieve bijdrage aan leveren? Ik als lotgenoot, als ervaringsdeskundige en als ex-slacht-offer, wil het graag hopen. Maar door alles wat ik persoonlijk heb ervaren en wat ik om mij heen aan ervaringen hoor en meemaak, betwijfel het… Er is te weinig publiciteit en er zijn veel te veel vraagtekens, waardoor het wantrouwen (zeer zeker bij lotgenoten) aanblijft en zij niet zullen opstaan. Ik ken geen enkele lotgenoot die is benaderd, terwijl ik er aardig veel ken uit diverse ‘doofpotten’ of zogenaamde ‘hoax-verhalen’ en daardoor worden er ontzettend veel lotgenoten niet gehoord die als getuige complete netwerken bij de ITNJ aan het licht zouden kunnen brengen.”

“Er blijkt vaak veel meer achter te zitten, met als hoofddoel om bepaalde gruwelijkheden onder het tapijt te vegen, ter bescherming van diverse daders of medeplichtigen…”

Dominique