by Rani Saviri
Toen ik dertien jaar was, stierf er iets in mij.
Het was de dag dat ik van huis weg liep.
In die dertien jaar was er zeer veel gebeurd. Ik voelde mij anders dan de mensen, het gezin, waarbij ik opgroeide.
Ik dacht anders, ik voelde anders, ik voelde mij angstig en alleen. Heel alleen. Ik begreep niets van deze wereld, van mensen, van mijn familie. Voelde mij nergens thuis en voelde mij ongelukkig en onveilig.
Toen het gezin waarbij ik weg liep, tegen mijn familie zei dat er iets mis was met mij, voelde ik mij nog eenzamer. Zij vertelden tegen mijn familie dat ik zuurstofgebrek had gehad bij mijn geboorte, en dat ik daarom onhandelbaar zou zijn.
Dat dit niet waar was, scheen niemand te geloven. Ik was het zwarte schaap. Ik was niet normaal, er was iets mis met mij.
Ik verzette mij hevig tegen deze onwaarheden. Ik haatte deze mensen. Zij waren voor mij het kwaad zelf. Leugenaars. Ontkenners.
Ik werd rebels, verzette mij tegen alles en iedereen. Hoe meer ik mij verzette tegen deze wereld, hoe groter de oorlog in mijzelf werd. Het was ik tegen de wereld. Althans zo voelde dit voor mij.
Het hele leven bleven deze gevoelens aanwezig. Ik wist dat ik niet gek was, maar toch dacht de hele wereld dit wellicht wel. Ik voelde mij aangevallen, ik verdedigde mij, en iedereen die mij dwars zat, verbande ik uit mijn leven, of kreeg de wind van voren.
Er was geen zelfvertrouwen. Er was geen liefde, er was geen rechtvaardigheid en geen veiligheid. Allemaal dingen die ik niet kende.
Wel was er een enorme bewijzingsdrang. Ik zou iedereen wel eens een poepie laten ruiken, ik streed en vocht tegen onrechtvaardigheid. Ik zou de wereld veranderen, verbeteren. Ik werd een succesvolle, sterke vrouw. Ondernemend en doortastend. Alles wat ik creëerde veranderde in goud. Ik was krachtig, sterk, commercieel en gedreven. Niets stond mij in de weg.
Ik paste mij aan aan deze wereld, aan anderen, wilde graag aan iedereens eisen voldoen, wilde graag gezien en erkend worden. Aardig gevonden worden. Verloor mijn werkelijke zelf volledig.
Toch bleef de leegte, onderhuids. Deze leegte bleef onvervulbaar ondanks mijn successen.
De dag dat ik van huis wegliep was niet de dag dat ik stierf, maar toen is er wel iets gestorven in mij.
Vanaf dat moment is de oorlog in mijzelf gestart, besef ik nu.
Ook besef ik dat dit bij iedereen zo werkt inmiddels. En ook bij iedereen is er slechts vrede mogelijk wanneer we deze oorlog in onszelf oplossen.
Wanneer we onszelf accepteren.
Wanneer we van onszelf leren houden, wanneer we al die mensen welke ons lijken te hebben gekwetst, kunnen begrijpen en kunnen vergeven. Wanneer we ook hen accepteren zoals zij zijn.
Het gezin waarin ik opgroeide had zo, een ieder, de oorlog in zichzelf op te lossen. Zij hebben slechts een rol gespeeld, uiteindelijk, in mijn verlossing.
Alles was nodig.
Om mijzelf te leren kennen. Om van mijzelf te leren houden. Om te weten wie ik werkelijk ben. Om te accepteren dat ik nu eenmaal anders ben dan hen, dan jij, dan wie dan ook.
En dat is prima. Hoef mij niet langer te verdedigen, te bewijzen, of om liefde te smeken.
Wanneer wij onszelf leren kennen, kan daar alleen nog liefde zijn.
Liefde voor jezelf, liefde voor de ander. Ongeacht wat die ander ons ooit heeft aangedaan.
Er komt een moment dat we het verhaal kunnen laten rusten, dat het verhaal slechts toebehoort aan een ver verleden wat er nu niet meer is.
Het verleden hoeft geen rol meer te spelen in het nu. Het nu is het enige wat er is.
De wereld kan slechts veranderen wanneer wij zelf veranderen.
Wanneer wij de cirkel van geboorte en dood kunnen overstijgen, wanneer wij de geschiedenis niet laten herhalen, wanneer het verleden is opgelost, dan kunnen wij alle ervaringen bundelen in het heden, hier dankbaar voor zijn.
Nu ben ik een ieder dankbaar voor de rol welke zij hebben gespeeld in mijn verlossingsplan. Alle lessen waren nodig. Alle ervaringen waren nodig.
Ben niet gehecht aan familie, dit omdat ik toen, op dertienjarige leeftijd, van huis weg liep.
Ik heb geleerd om alleen te kunnen zijn, om ongehecht te zijn. En dit is een prachtig geschenk.
Velen zullen nog steeds niets van mij begrijpen. Velen verklaren mij nog steeds voor gek. Inmiddels maakt mij dit niets meer uit.
Ik weet wie ik ben. Ik weet wat mij hier te doen staat.
Ik ben in vrede, ik ben in liefde, ik ben niet meer dat wat ik altijd dacht te zijn.
Dat wat ik dacht te zijn, is gestorven. En dat wat ik ben leeft voor eeuwig.
In vrede, in liefde, in eenheid, in God, in dankbaarheid, in gelukzaligheid.
Is dat niet fantastisch? Is dat niet waar het leven voor bedoeld is?
Voor mij wel.
En nu ben ik eindelijk ECHT thuis ☀️
Rani ❤️
Onderstaande tekst heeft mij hierbij geïnspireerd dit te schrijven: ——————————————————— De droom van eenheid die zichzelf teniet doet
Jezus zei:
Mensen denken misschien dat ik gekomen ben om vrede op de wereld te brengen.
Zij weten niet dat ik gekomen ben om verdeeldheid te zaaien in de wereld: vuur, zwaard en oorlog.
Want er zullen er vijf zijn in een huis, drie zullen tegen twee zijn, en twee tegen drie.
De vader tegen de zoon, de zoon tegen de vader. En zij zullen staan als eenlingen. ——————————————————— Er zijn heel veel mensen die menen dat er pas vrede op aarde kan zijn als we allemaal dezelfde mening hebben, of als we allemaal hetzelfde geloof aanhangen, als we het allemaal met elkaar eens zijn.
Het streven naar vrede op deze manier doet echter altijd zichzelf teniet omdat het niet kan verdragen dat er andersdenkenden zijn.
Die moeten daarom, in het zogenaamde belang van de vrede, worden bekeerd, uitgedreven of zelfs uitgeroeid.
En, o ironie, daarmee maken deze gelijkmakers het leven op aarde zelf tot een hel.
Wat Jezus bedoelt is gans anders. De vrede op aarde zal pas dan bereikt worden als we onze medemensen toestaan anders te zijn dan onszelf, als we elkaar gunnen onze persoonlijke eigenheid te ontplooien, als we bereid zijn onszelf en onze medemensen als unieke eenlingen te ervaren en daarvan de schoonheid te zien, als we elkaar niet klein houden maar elkaar bemoedigen, als we elkaar ieders eigen licht gunnen.
Maar dat zullen de fundamentalistische ideologen van de eenheidsgedachte niet dulden.
Dat zal vuur, zwaard en oorlog oproepen, brandstapels en kruistochten, heropvoedingsgestichten en terroristische aanslagen.
Maar dit logion gaat niet alleen over onze relatie tot onze medemensen.
Het gaat ook over onszelf.
Wie werkelijk vrede op aarde wil, moet eerst de strijd tegen zichzelf staken en vrede sluiten met zichzelf. Pas wie vrede met zichzelf gesloten heeft, kan zijn medemensen in vrede hun eigen waarheid gunnen.
Wie verdeeld is in zichzelf, zal zijn innerlijke strijd op de wereld botvieren.
Een vrede die niet verankerd is in de harten van eenlingen zal vroeg of laat als een zeepbel uiteenspatten.
Als je het licht in een ander ziet, bedenk dan dat licht ook in jou is.
Als je meent de duisternis in een ander te zien, bedenk dan dat ook die duisternis in jezelf schuilt.
Laat eerst het licht in jezelf schijnen op de duisternis in jezelf.
Pas dan is er vrede mogelijk.
Maar ook dat zal vuur, zwaard en oorlog oproepen, namelijk in jezelf.
Beter gezegd: het zal de oorlog zichtbaar maken die je tegen jezelf voert.
Veel mensen verkeren in een permanente staat van oorlog met zichzelf.
En nog beter gezegd: allerlei subpersonen in jou voeren oorlog met elkaar, stuk voor stuk eigenwijze ego-tjes die niet voor elkaar willen onderdoen.
Vijf is het symbool van de volheid, de allesomvattende eenheid. Er is in elk mens een volheid, of heelheid. Maar die heelheid is verscheurd.
Er is de twee, symbool van de innerlijke verdeeldheid, die oorlog voert met de drie, hier symbool voor de drie-eenheid van lichaam, ziel en geest.
Wie niet eerst die oorlog in zichzelf beslecht zal niet in staat zijn in de buitenwereld vrede te stichten.
Hij zal zijn innerlijke verdeeldheid op de buitenwereld projecteren en zo ook daar verdeeldheid zaaien.
Want wie niet de andere kant van zichzelf kan accepteren, wat die ook zij, zal ook niet het anders-zijn van de medemens kunnen verdragen.
Dan wordt je één van die mensen die denken dat er alleen vrede op aarde kan zijn als we allemaal hetzelfde vinden.
Wie vrede met zichzelf sluit, het andere in zichzelf aanvaardt, zal de schoonheid, en niet de bedreiging, kunnen inzien van het andere in de ander.
Uit: schatgraven in Thomas
Comments