By Anja Devis.
"Hechtingsstoornis." De diagnose, de naam op het etiketje klinkt verschrikkelijk in de oren, de woorden zwart op wit geschreven lijken in je wezen.te hakken, komen als een mokerslag op je af, laten je maag keren en je hoofd draaien. Eén luttel woordje met een gigantische impact op je hele zijn. Want... tja, er naast kijken dat gaat zomaar niet... Er scheelt wat met je! Dat STAAT er toch ?? Als je dieper kijkt, zie je dat het in de ogen en volgens de mening van de zelfverklaarde GROTEN -daarbij handig gebruikmakend van de door hen ingehuurde en op alle hoeken van de straat netjes in positie neergepote etiketteerapparaatjes- één van de meest bedreigende talenten is die een mens in zich kan dragen.
Als je wat moeite doet, kan je 't met je eigen ogen bekijken. Nog een stapje verder gaan, brengt je bij je eigen kunnen om zelf je oordeel te vellen in plaats van hun gedachtengang over jou klakkeloos over te nemen, te aanvaarden en je er bij neer te leggen. Het hebben van een hechtingsstoornis is namelijk het perfect in staan zijn om jezelf te kunnen loskoppelen van alles wat en iedereen die je op je pad gesmeten krijgt. Het zorgt ervoor dat jij, ondanks alles wat er ook maar voor je voeten gegooid wordt, altijd wel recht zal blijven. Jij kent de kunst om onderuit te glijden alsof je op een roetsjbaan zit, in de vlucht om je heen te zien, in ijltempo weer overeind te krabbelen, je bloes af te vegen, je geschaafde knieën te verzorgen en weer door te gaan terwijl je doet alsof je neus bloedt, ook al bloedt die echt. Je kent alle stappen, alle dalen, alle valkuilen als je broekzak vanbuiten en weet jezelf er een weg door te banen via om- en ook binnenwegen. Jij draait er je hand niet voor om om wat er ook gebeurde achter je te laten voor wat het is. Jij kent de truken van de foor, je noemt de apen die uit de mouw komen bij naam en weet dat het enige resultaat van meedraaien op de molen voor onnodige duizeligheid zorgt. Jij past voor het nog langer willen meespelen van het misselijke makende spel en loopt fluitend een blokje om. ENNNN... jij weet dat je 't allemaal ZELF kan, zonder daarvoor de hulp van iemand nodig te hebben. Het betekent met andere woorden dat jij niet klein te krijgen bént. En o-ooooh, DAT, juist dà t druist in tegen het gewenste plan van de mallemolendraaiende circusmeesters!
Jij 'werkt' niet volgens plan! Dà t hebben ze niet graag, ze kunnen er zelfs niet mee om. Jij, die weet hoe je met de meest uitzichtloze situaties om kan gaan... Jij, die de controle over het uitoefenen van je bijzondere gave beschikt... Het kan niet voor hen, het mag niet van hen. Daar moeten ze voor zichzelf, om zich goed in HUN vel te blijven wanen, op alle mogelijke manieren een stokje bij in jouw wielen voor gestopt zien te krijgen en ja, hoor, ze kunnen het niet laten om dat ook te allen tijde te zullen en moeten proberen. Tenminste, zó denken ze in die zieke hoofdjes van hen. Te dom om de focus op zichzelf te leggen. Te lui om te willen zien dat JIJ niet degene bent waar zij last van hebben en oooh zo bang van zijn. Vanuit die ontbrekende wijsheid richten zij het vingertje jouw -de verkeerde- kant op en walsen jou plat. De staart vol angst tussen hun benen gestopt door de schrik om de pijnlijke confrontatie met zichzelf aan te gaan. Bang om te vallen, bang om zich pijn te doen. De spiegel te groot voor hun ego. De confrontatie doet pijn, de spiegel moet weggggg. En dus richten ze 't vingertje naar jou, reflecteren zij hun angst voor de spiegel via diezelfde spiegel jouw kant op en schuiven de schuld door op jouw schoudertjes en proppen jouw schoentjes er mee vol. PLAK!
Want jij met je kwaliteiten, jij vormt een bedreiging voor HEN. Zij zijn bang van jouw grootheid en grootsheid. Jaloers op jouw mogelijkheden die jou zo groot, sterk en uniek maken. Grote, sterke mensen passen niet binnen het plaatje. Die hebben ze niet in de hand. Zulke mensen vreten aan hùn ego. Daar houden ze niet zo van. Van dergelijke kunstenaars vinden ze dat zij dÃé mensen naar hun hand móéten zetten, de duim erop gelegd en liefst met vermorzelende kracht. PLAK!
En daarom, alleen daarom, wordt er zoveel gewicht aan het labeltje gehangen. Een hechtingsstoornis is een kunst, één van de allergrootste en meest waardevolle kunsten die bestaan, die onterecht en doelbewust onder de noemer "stoornis" wordt geduwd. Het labeltje wordt zeer berekend lood- en loodzwaar gemaakt waardoor jij het als een last zou moeten ervaren, je schouders neergehaald, je blik neergericht, jijzelf (te)neergeslagen, je kop ingedrukt, je mond gesnoerd meteen na het opgeplakt krijgen van het stickertje. TOK!
De kracht van een labeltje, het heeft ook een ommezijde met een nog veel grotere kracht die je pas ontdekt als je jezelf de moeite getroost om je stoute schoenen aan te trekken, jezelf op te richten uit het dal waar ze je in probeerden te gooien door hun ene etiketje en de nodige stappen zet om ook die à ndere kant eens te bekijken. Even in je eigen gedachtenmolen kruipen, het kost je niks. Even voor en over jezelf denken, ook dat vormt een grote bedreiging voor de zelfverklaarde GROTEN.
Die gave heeft ieder van ons. Meer zelfs, die gave ontwikkelen of gewoon al gebruiken in de oorspronkelijke -of huidige erbarmelijke staat- is levensbedreigend voor alle zelfverklaarde GROTEN. Het is het moordwapen nummer 1 dat iedereen binnen handbereik heeft, maar met de snelheid van het labeltjeslicht mee de dieperik in is getrokken.
Beginnen met voor jezelf te denken en jezelf te leren om niet zomaar te stoppen bij het eerste zicht, het is dé oplossing die zomaar te grabbel ligt, maar die bij zovelen door het goedgespeelde spel ergens in de vergetelheid terechtgekomen is en ligt te rotten onder dikke lagen stof. Eens goed zuchten, helpt je al een flink eind op weg. Het blaast 't stof er al wat van af en schept klaarheid daar waar nodig.
Sta eens even stil bij de dingen en onthou dat niets zomaar gebeurt. Ook het stellen van diagnoses niet. Stel jezelf eens de vraag WIE er eigenlijk het meest last heeft van één of andere "stoornis" en kijk waar dat je brengt...
Plak dan gerust ZELF een labeltje, kleur je eigen randjes goud, versier met wat diamantjes, steek wat pluimen op je hoed en bewonder jezelf eens goed in de spiegel.
Anja Devis